گزارشی درباره وضعیت زنان افغانستان در دوران طالبان

گروه طالبان از زمان تسلط بر افغانستان، محدودیت‌های شدیدی بر زنان افغانستان وضع کرده‌اند و بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، سیاست «حذف تدریجی زنان از جامعه» را روی دست گرفته‌اند.

در تازه ترین مورد، رئیس تدقیق و مطالعات دادگاه عالی طالبان ادعا کرده است که در دادگاه‌های افغانستان به قاضی زن نیست.»

سیاست سخت‌گیرانه طالبان در قبال زنان افغانستان، باعث شده است که این گروه با فشار شدید جامعه جهانی مواجه شود و تأمین حقوق زنان و آزادی‌های آنها، یکی از پیشرط‌های اساسی کشورهای جهان برای به رسمیت شناختن حکومت طالبان و تداوم همکاری با این گروه بوده باشد.

اما طالبان تاکنون حاضر نشده‌اند که سیاست‌های سخت گیرانه خود در قبال زنان افغانستان را، تعدیل و یا اصلاح بکنند و حقوق اولیه زنان، مثل حق آموزش را، تأمین کنند.

علاوه بر اینکه این گروه تاکنون حاضر به اصلاح سیاست‌های خود در قبال زنان نشده‌اند، همه روزه، محدودیت‌های بیشتری بر حضور و فعالیت زنان در اجتماع وضع می‌کنند.

چه گام‌های برای حذف تدریجی زنان افغانستان برداشته شده‌است؟
گروه طالبان تاکنون گام‌های زیادی برای حذف تدریجی زنان از جامعه افغانستان برداشته‌اند و «جدا سازی جنسیتی» را به اصولی برای تنظیم امور اجتماعی تبدیل کرده‌اند.

اما مهمترین گام‌های طالبان در راستای حذف تدریجی زنان از جامعه و محروم کردن آنها از حقوق اولیه و انسانی شان، بستن دروازه‌های مدارس برای دانش آموزان بالاتر از کلاس ششم، حذف زنان از ادارات دولتی، وضع محدودیت شدید بر کار خبرنگاران زن، وضع محدودیت بر سفر زنان در داخل و خارج از کشور، است.

از زمان تسلط طالبان تاکنون، نزدیک به یک سال می‌شود که دانش آموزان دختر بالاتر از کلاس ششم، از حق رفتن به مدرسه و آموزش محروم شده‌اند. گروه طالبان تاکنون هیچ دلیل منطقی برای مسدود کردن دروازه مکاتب بر روی دختران بالاتر از کلاس ششم، ارائه نکرده‌اند.

علاوه بر این، طالبان بعد از تسلط بر افغانستان، تمام کارمندان زن را، بجز در وزارت‌های بهداشت و آموزش و پرورش، از ادارات دولتی اخراج کردند و آنها را در بی سرنوشتی مطلق قرار داده‌اند.

در یک مورد، وزارت دارایی طالبان اعلام کرد که کارمندان زن، بستگان مرد خود را معرفی کنند تا بجای آنها سرکار بیایند و انجام وظیفه کنند.

وضع محدودیت شدید بر کار خبرنگاران زن، یکی از گام‌های دیگر طالبان در راستای حذف تدریجی زنان از جامعه افغانستان است.

این گروه از زمان تسلط بر افغانستان، بسیاری از زنان را از کار خبرنگاری محروم کردند و مجریان زن در تلویزیون‌های خصوصی را مجبور کردند که هنگام اجرای برنامه‌های تلویزیونی، ماسک سیاه بپوشند.

طالبان همچنین بر سفر زنان در داخل و خارج از کشور محدودیت‌های شدید وضع کرده‌اند و به زنان اجازه مسافرت بدون محرم را نمی‌دهند. چندی پیش این گروه مانع سفر تحصیلی شماری از دانشجویان دختر دانشگاه آمریکایی افغانستان به دلیل نداشتن محرم شرعی شدند و این دانشجویان را در شرایطی قرار داده‌اند که احتمال دارد فرصت تحصیلی را از دست بدهند.
علاوه بر این، گروه طالبان بر دانشجویان دختر نیز محدودیت‌های شدید وضع کرده‌اند و آنها را مجبور کرده‌اند که لباس سیاه و بلند عربی بپوشند، ماسک صورت بزنند، طوری که بجز چشم‌های شان، سایر قسمت های صورت آنها، پوشیده باشد.

سیاست طالبان در قبال زنان را شماری از فعالین زن، «آپارتاید جنسیتی» تعبیر کرده‌اند و می‌گویند که این گروه از حضور زنان در اجتماع، هراس دارند و به همین دلیل آنها را از بسیاری از حقوق اولیه شان محروم کرده‌اند.

«ادعای کم‌فهمی زنان در امور قضا»

حزب الله ابراهیمی، رئیس «تدقیق و مطالعات» دادگاه عالی طالبان روز یکشنبه در یک نشست خبری گفت که در یک سال گذشته این گروه ضرورتی به قاضی‌های زن، احساس نکرده‌اند.

او افزود که: «ما تا حالا این نیاز را احساس نکرده‌ایم و این ضرورت را درک نکرده‌ایم که به قاضیان زن نیاز شود و آنها بیایند و در محاکم وظایف شان را به پیش ببرند.»
این عضو دادگاه عالی طالبان ادعا کرد که قاضی‌های زن در نظام گذشته «در مورد فقه و اصول شرعی، معلومات کافی نداشتند و نمی‌توانستند که بر اساس فقه حنفی، قضایای مردم را فیصله کنند.»

طالبان در حالی این ادعا را مطرح می‌کنند که در نظام پیشین افغانستان، زنان بر اساس دانش حقوقی و قضائی، به عنوان قاضی در دادگاه‌ها، تعیین می شدند و حضور مؤثری در دادگاه‌های افغانستان داشتند.

گروه طالبان در حالی ادعای «کم فهمی» قاضی‌های زن را در امور فقهی مطرح می‌کنند که شماری از قاضی‌های که این گروه برای ولایت‌های افغانستان تعیین کرده‌اند، سواد خواندن و نوشتن درست را ندارند.

این گروه علاوه بر اینکه زنان را به دلیل ادعای «عدم ضرورت» از نهادهای قضایی افغانستان حذف کرده‌اند، قضات زن را تحت تعقیب قرار داده‌اند و بسیاری از آنها از کشور فرارکرده‌اند و شماری نیز مجبور شده‌اند که از ترس بازداشت و شکنجه نیروهای طالبان، مخفیانه زندگی کنند.

منبع: شفقنا