فرهنگ پنهانکاری زمینه‌ساز سوءاستفاده‌های جنسی

به گزارش دین‌آنلاین به نقل از گاردین، تحقیقات نشان می‌دهد که تجاوز به کودکان در نهادهای مذهبی استرالیا کاهش چشمگیری داشته، اما در مقابل در دیگر کشورهای سراسر جهان، کودکان در مدارس و نوانخانه‌های کاتولیک همچنان در معرض خطر هستند؛ به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه که در آنها بیش از نه هزار یتیم‌خانه وجود دارد که توسط کاتولیک‌ها اداره می‌شود.

تعداد اندکی از متجاوزان راهبه‌ها هستند و بیشتر متجاوزان مردان روحانی و کشیشانند. آمار سوءاستفاده‌های جنسی در نهادهایی که کشیشان و دیگر برادران روحانی ارتباط حداقلّی با زنان دارند بسیار بیشتر است. براساس گزارش رسیده، بین سال‌های 1950 تا 2000، تقریباً 7% از روحانیان کودکان را مورد آزار و اذیت جنسی قرار داده‌اند.

در گزارش ذکر شده است که در نهادهای تربیت معلم، کشیشان و برادران روحانی اجازۀ تماس با زنان را نداشته‌اند و وقتی معلّم می‌شدند، به مدرسه‌های پسرانه اعزام می‌شدند. آنها در محیط‌های کاملاً مردانه زندگی می‌کردند و باید تصویر مقدّس و فاقد جنسیتی از حضرت مریم برای خود ترسیم می‌کردند. تمام اینها دست به دست هم داد تا این فاجعۀ روحی-روانی شکل گرفت.

پرفسور دس کاهیل، از کشیشان کاتولیکی است که با کمیسیون سلطنتیِ مسئول بررسی تجاوزات جنسی به کودکان همکاری می‌کند. وی با همکاری دکتر پیتر ویلکینسونِ الهیدان تحقیقاتی تحت عنوان «سوءاستفادۀ جنسی کودکان در کلیسای کاتولیک» انجام داده است. در این تحقیقات بررسی شده که چرا کلیسای کاتولیک و کشیشان و روحانیان آن بیش از هر فرقۀ مذهبی دیگری در طول تاریخ به تجاوز جنسی به کودکان معروف شده‌اند.

کاهیل و ویلکینسون گزارش‌های کمیسیون‌های سلطنتی، مطالعات آکادمیک، گزارش‌های پلیس و گزارش‌های کلیسا را از سال 1985 به بعد در سراسر جهان موردبررسی قرار دادند. یکی از دستاوردهای تحقیق آن بود که از دیرباز، تجرّد اجباری بزرگ‌ترین عامل مؤثر در تجاوز به کودکان بوده و همچنان هست. پاپ‌ها و اسقف‌ها نیز یک فرهنگ پنهان‌کاری را به وجود آورده‌اند که باعث می‌شود نتوانیم به شفافیت، مسئولیت‌پذیری، صراحت و اعتماد دست پیدا کنیم.

مسئلۀ اعترافات در کلیسا نیز مورد بررسی قرار گرفت. ماه گذشته، کمیسیون سلطنتی بررسی تجاوز به کودکان در استرالیا از روحانیان درخواست کرد مواردی را که متجاوزان به تجاوز به کودکان اعتراف می‌کنند به پلیس گزارش دهند، هرچند عدّه‌ای با این تفکر مخالفند و معتقدند موارد اعتراف‌شده باید مثل یک راز نگه داشته شوند. در این رابطه کاهیل معتقد است اگر کشیشی به تجاوز به کودکان اعتراف کرد، معقول‌تر آن است که به او گفته شود مادامی که جرم خود را به پلیس اعتراف نکند، مورد بخشایش قرار نخواهد گرفت.

از طرف دیگر، از زمانی که در سال 1910 سنّ اعتراف به هفت سال کاهش پیدا کرد، کودکان بیشتر مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند. کاهیل معتقد است اگر کودکی اعتراف کرد که کشیشان او را مورد تجاوز قرار داده‌اند، روحانی مربوطه ملزم است موضوع را به مسئولان قانونی گزارش دهد.