کشیشان، واعظان و پیامبرانی که اکنون به آنها نیاز داریم

از کنار خانۀ همسایه‌ها که عبور می‌کردم، تابلوهایی که در زمین‌های چمنشان نصب کرده‌ بودند توجّهم را جلب ‌کرد. به نظر من این قبیل نوشته‌ها نوعی اعتراض خاموش محسوب می‌شوند: «فالکن هایتس: ملّت نظاره‌گر هستند» (فالکن هایتس نام محلّه‌ای در حومۀ شهر سنت پل در آمریکا است که در آن پلیس به سیاه‌پوستی به نام فیلاندو کاستیل (Philando Castile) تیراندازی کرد)، «#اجرای عدالت برای فیلاندو»، «#ما می‌توانیم عملکرد بهتری داشته باشیم». در حالی که با خودم فکر می‌کردم ملّت باز هم شاهد رخداد چنین حوادثی خواهند بود، احساس خشم به ذهنم هجوم ‌آورد. قتل ترنس کراچر (Terence Crutcher) در تولسا، کیت اسکات (Keith Scott) در شارلوت و تایر کینگ (Tyre King) در کلمبوس. عملکرد ما بهتر که نشده، بدتر شده است.

وقتی به خانه برگشتم، آهنگی‌گذاشتم. ترانۀ «تلفن» از یک آلبوم فوق‌العادۀ هیپ‌هاپ بود که «نونیم» (Noname) آن را خوانده است. روی صندلی نشستم و به ترانه گوش دادم. خواننده آهنگ «تابوت زیبا» را می‌خواند: «تمام دوستان سیاه‌پوستم راهی تابوت‌های زیبا شده‌اند. دیگر هیچ‌کس در این شهر امنیت ندارد. امیدوارم تو به خانه برسی. دعا می‌کنم زنگ تلفن من به صدا درنیاید.»

همین دو ماه پیش بود که در کلیسای جامع «سنت پل» بودم و به خانوادۀ فیلاندو کاستیل که در تابوت خود آرمیده بود تسلیت می‌گفتم. خیلی‌ها در قالب کلمات ساده به خانوادۀ او عرض تسلیت می‌کردند. بعضی‌ها فریاد می‌زدند: "جان سیاه‌پوستان محترم است!" و زنی اشک‌ریزان سر خود را داخل تابوت خم کرده بود و می‌گفت: "فیلاندو جان تو برای ما عزیز بود". اشک‌های من هم سرازیر بود… کمی بعد وقتی کشیشِ فیلاندو، پدر روحانیِ سیاه‌پوست، دکتر استیو دانیلز (Rev. Dr. Steve Daniels, Jr.) بالای منبر وعظ رفت، الفاظی ادا کرد که طنین آن در میانۀ دیوارهای بلند گرانیتیِ کلیسا پیچید و هزاران مستمع ساکتی که در کلیسا نشسته بودند همه آنها را شنیدند: "چرا ما سیاه‌پوستان هنوز اینجا هستیم؟ چرا پنجاه سال بعد باز هم اینجا بمانیم؟"

سپس پدر روحانی خطاب به جان اوبل (Fr. John Ubel)، سرکشیشِ کلیسای جامع ادامه داد: "عذر مرا بپذیرید پدر، اما من به اینجا آمده‌ام تا وعظ کنم."

ملّت ما هم‌اکنون به وجود کشیشان، واعظان و پیامبرانی نیازمند است؛ کشیشانی که ناامیدان را تسلّی بخشند، واعظانی که با دور باطلِ خشونت دولت علیه خواهران و برادرانِ سیاه‌پوست ما مقابله کنند، و پیامبرانی که دنیای عادلانه‌تری را بسازند که در آن دیگر خبری از اشک و ماتم نباشد؛ یعنی تحقّق همان وعده‌ای که کتب مقدّس به ما داده‌اند.

اما من حتّی در گیرودار این روزهای پرآشوب نیز که سرشار از خشم و غم هستند، امید می‌بینم، زیرا هر روز شاهد آنم که این کشیشان، واعظان و پیامبران مشغول تعلیم دیدن هستند. آیندۀ عدالت در جامعۀ ما متفاوت خواهد بود، چرا که در نهادهای دینی اساتیدی پیامبرگونه، رهبران دینیِ آینده را آموزش می‌دهند. در اینجا چند نمونه از این اساتید ارجمند و همچنین بینش آنها نسبت به خلق جهانی برتر ذکر شده است. اینها کسانی هستند که با جرأت و شهامت در مقابل بی‌عدالتی‌های زمانه قد علم کرده‌اند:

(دنی گیونز)

کشیش دَنی گیوِنز (Pastor Danny Givens) یکی از این اساتید است که زمان خود را وقف دو فعالیت عمده کرده است: فعالیت کشیشی با عنوان «فوق تمام نام‌ها» (Above Every Name) و رهبریِ جنبش عملگرایِ «جان سیاه‌پوستان محترم است#» (#Black Lives Matter) در میناپولیس. یکی از مصداق‌های قدرت رهبری و توانایی او مبنی بر انگیزه‌ بخشیدن به دیگران، آن است که اخیراً در «مرکز ایمان، عدالت و تحوّل اجتماعی» واقع در «مدرسۀ علوم دینی شهرهای دوقلو» به بخش «عدالت نژادی» پیوسته است. گیونز به خاطر قدرت رهبریِ پیامبرگونۀ خود حمایت‌های مادّی و معنوی بسیاری دریافت می‌کند. او برای دانشجویان خود دوره‌های آموزشی در میان عوام مردم برگزار می‌کند، تا بدین ترتیب آنها هم از مسائل مختلف آگاه شوند و هم با حضور در سطح شهر و در میانۀ مردم، در حوزۀ عدالت و حقوق صلاحیت پیدا کنند.

(مارک لبرتون)

مارک لبرتون (Mark Labberton) نیز که رئیس «مدرسۀ علوم دینی فولر» (Fuller Seminary) (بزرگ‌ترین مدرسۀ علوم دینی جهان) است، شخصیتی است که سخنان و حمایت پیامبرگونۀ وی از دانشجویان و فعالیت‌های علمی شده است که این مدرسۀ دینی مستقیماً روی مسائل مرتبط با عدالت نژادی متمرکز شود. اعتراف‌نامۀ علنی وی در ارتباط با بی‌عدالتی‌ها و نابرابری‌های نژادی، اقدامی بود که به‌خودی‌خود از قدرت رهبریِ او حکایت می‌کرد. این لبرتون بود که در سال 2015 موجب برگزاریِ کنفرانس بزرگی با موضوع عدالت نژادی شد و پیرو آن یکی از چاپ‌های موضوعیِ مجلۀ مدرسۀ فولر، به موضوع «آشتی با نژادها» اختصاص یافت. بعضی از اعضای هیئت علمی مدرسۀ علوم دینیِ فولر، مثل خانم دکتر لاو سکرِست (Dr. Love Sechrest) دانشیار و مدرّس عهد جدید نیز مرتّباً دوره‌هایی آموزشی با موضوع «نظریۀ انتقادیِ نژاد» برگزار می‌کنند و از طریق بحث و گفتگوی صریحانه دربارۀ تجربیات خود از نژادپرستیِ نهادینه‌شده در فولر، دانشجویان را آماده می‌سازند.

(والری بریجمن)

خانم دکتر والری بریجمن (Dr. Valerie Bridgeman)، دانشیار موعظه‌پردازی و تدریس کتاب مقدّس عبری نیز در تاریخچۀ طویلِ اساتید و سرپرستان دانشگاه شخصیتی کم‌نظیر بوده است. او در مدرسۀ الهیات متودیستی در اوهایو، کار خود را وقف حوزۀ حقوق و عدالت اشتراکی ساخته است. فرهنگِ حاکم بر این مدرسه، مبنی بر فعالیت در حوزۀ عدالت، از پیوستن بریجمن به جنبش «جان سیاه‌پوستان محترم است» استقبال کرد و با وی همکاری نمود. سخنرانی‌ مهمّی که وی در همین هفته با عنوان «راه درازِ تا خانه: آوارگی، سوگواری و آواز اندوه در مزمور 137»، با ذکر اسامی کشته‌شدگان چند روز گذشته آغاز شد. روی صفحه نیز صرفاً این عبارت نوشته شده بود: «#جان سیاه‌پوستان محترم است». بریجمن در گذشته و در حال حاضر در کنار همکاران خود به کلیسای متودیست کمک کرده است تا بیشتر به حوزۀ بوم‌شناسی و عدالت نژادی بپردازد. این موضوع منجر به انتصاب اندیشمندِ برزیلی، خانم دکتر الاین نوگیرا گادسی (Dr. Elaine Nogueira-Godsey ) برای عضویت در هیئت علمیِ مدرسه، برای تدریس الهیات، بوم‌شناسی و نژاد شده است.
موضوعی که باید به آن توجّه شود این است که این نمونه‌های معدود صرفاً جزئی از قضیه هستند. من در مدرسۀ علوم دینیِ آوبرن روی مطالعه‌ای کار کرده‌ام که می‌گوید رهبران مذهبی آماده‌ هستند تا به جوامع کمک کنند با چالش‌های دشوار زمان، از جمله معضل عدالت نژادی مقابله کنند. این عملکرد جسورانه و حیاتی در گزارشی با عنوان «نقاط درخشان در تعلیم الهیات» مورد تأکید قرار گرفته است. ما در این گزارش نهادهای متعدّدی را معرّفی کرده‌ایم که رهبرانی را پرورش می‌دهند تا با معضلاتی مثل فقدان عدالت نژادی مقابله کنند. هرچند جز مواردی که ما ذکر کرده‌ایم، نهادهای بسیارِ دیگری نیز وجود دارند.
سخت است که اوضاع کنونی آمریکا را ببینیم و آهی سوزان و از سر اندوه از نهادمان برنیاید. در عین حال دقیقاً به یمن وجود اساتید مدارس علوم دینی، مثل بریجمن، سکرست، لبرتون، گیونز و خیلی‌های دیگر است که دانشجویان مشغول تعلیم دیدن هستند تا به رهبران جنبش‌ها و راهبران اخلاقی این زمانۀ پرتلاطم تبدیل شوند. من فکر می‌کنم که به کمک رهبری این ستاره‌های درخشان، مثل جمله‌ای که روی تابلوی همسایه‌مان نوشته شده، خواهیم توانست «در این کشور عملکرد بهتری داشته باشیم». خداوند شاهد ما است و لذا باید حتماً این رسالت را به انجام برسانیم.