اتفاقی نادر به نام رضا بابایی

رضا بابایی در حوزه نگارش و ویرایش بسیار دانشمند بود و هیچ سوالی از او نپرسیدم که درباره آن قبلا نیندیشیده باشد و پاسخی برای آن نداشته باشد.

در بخشیدن آنچه می‌دانست، بسیار بخشنده بود. در نقد و نقادی، منصف و نرم‌خوی و میانه‌رو بود ولی در اظهار نقد در مسائل سیاسی و اجتماعی شجاعت و بلکه تهوری عجیب داشت و نگاه داشتن زبان و قلم از روی مصلحت شخصی برای او ذاتا سخت بود.

جمع شدن تحصیلات حوزوی و مطالعات دانشگاهی و اطلاعات نسبتا جامعی از تاریخ اسلام و تاریخ معاصر ایران و انواعی از برخی رشته‌های علوم انسانی و درست نوشتن و خوب سخن گفتن، صبور بودن و آداب علمی و بحث را نگاه داشتن و خوش‌مجلس بودن، وارستگی از قید نان و مرکب و مسکن و رفیق شفیق بودن برای دوستان و پدری خوب بودن برای فرزندان، جز این که به صورت اتفاقی در یک نفر گرد آید، راهی دیگر ندارد.

بی‌مبالغه، سخن گفتن درباره او برایم سخت است و فقط باید بگویم: رضا بابایی یک اتفاق بود؛ یک اتفاق خوب؛ یک اتفاق نادر.