گویی ساختارِ عالم معنا در جهانِ مدرن تحوّلی بنیادین یافته است. مواجهه با آن رنگ و بویی دگر پیدا کرده است. سابق بر این، سالک خود را در عصر حضور فاش امر الهی می‌یافت. با مجاهدتهای نفسانی می‌توانست رؤیت امر قدسی را نصیب ببرد. آن ساختار اما برقرار نمانده و عصر غیبتِ امر الهی رخ نموده است.

برخی از اندیشمندان ویژگی جهان جدید را اختفای خداوند می‌دانند. در این عصر، خداوند حضور و تجلّی بر انسان ندارد. در این عصری که به غیبت و اختفای الهی حکم می‌کند، دیگر نمی‌توان به ایمانی اندیشید که در عصر ابراهیم (ع) رخ می‌داده است. چرا که ساختار جهان جدید، متمایز از آن چیزی است که در زمانه ابراهیم (ع) واقع می‌شده است. در این ساختارِ جدید، ابتدا می‌باید حضور و غیبت خداوند را به نحو دقیقی ترسیم کرد و سپس قدم در طریق سلوک گذاشت. آرش نراقی کوشیده است تا بر بنای مقتضیات این عصر، ایمان ورزی را ترسیم کند و مؤلفه‌های آن را به دست دهد.