ساده بود و دردمند

رضا بابایی اهل ایران بود، اهل دین، اهل قلم، اهل ادب، اهل عرفان و شاید مهم‌تر از همه اهل درد؛ دردی که او را به سمت یاس و ناامیدی نمی‌برد، بلکه رهنمونی بود برای اندیشیدن و نوشتن. روز به روز نگاه دینیِ او انسانی‌تر می‌شد و بیشتر به بهبود زندگیِ انسان ایرانی در دوره معاصر بر اساس عقلانیت می‌اندیشید.

از او پرسیدم که اگر قرار باشد برای مدتی نامعلوم بالاجبار به جزیره‌ای دوردست و بدون امکاناتِ ارتباطی فرستاده شوید و اجازه دهند که یک کتاب را به همراه ببرید چه کتابی را انتخاب می‌کنید. گفت: “مثنوی مولانا و احتمالاً یواشکی دیوان سنایی”. در دوران کودکی منزلشان در خیابانی بود که مولوی نام داشت و در سال‌های اخیر به جزیره‌ای تبعید شده بود که انس با مولانا و دردهای نی نامه مثنوی بخشی از زندگی‌اش را سرشار کرده بود. نوشته‌های اخیر بابایی بروز همین دغدغه‌های او در آن جزیره است. گرچه تنها، اما در میان مردم سرزمین اش.

برای مذهب دل می‌سوزاند و می‌گفت نباید تشیع در انحصار روز عاشورا باشد و بس و این نیازمند آن است که ما بر امام صادق و امام باقر متمرکز شویم.

طی دوران بیماری‌اش افراد مختلف با گرایش‌های فکری مختلف به دیدار او می‌رفتند. برخی مانند همیشه دیر رسیدند و از دردهای او که درد بشر ایران امروز بود، کمتر شنیدند. میراث مکتوب رضا بابایی شاید نسخه درمان دردهای جامعه ایران نباشد اما غور در اندیشه‌های او می‌تواند راه‌های گذار مسالمت آمیز از این وضعیت را بهتر نشان دهد.

استاد مصطفی ملکیان سادگی را یک فضیلت می‌داند و آن را تطابق و یکسان بودن دو ساحت درون و بیرون انسان تعریف می‌کند. اگر این تعریف از سادگی را بپذیریم باید گفت رضا بابایی در عصر ما یکی از مصادیق انسان‌های ساده بود. سخت می‌اندیشید اما ساده نوشت و ساده زیست.

این متن در روزنامه همدلی منتشر شد.